Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

«Βίος Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας»






















Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Η εργασία του πνευματικού στις ψυχές


Ο χειρισμός της ψυχής

είναι λεπτός 




- Γέροντα, μερικοί χαρακτήρες που είναι δύσκολοι, στριμμένοι, πως θα βοηθηθούν; 

- Εγώ σαν μαραγκός δούλευα και στριμμένα ξύλα. Χρειαζόταν όμως υπομονή, γιατί τα στριφτά ξύλα τα πλανίζεις από 'δώ, σηκώνουν αντιξυλιά, τα πλανίζεις από 'κεί, σηκώνουν πάλι αντιξυλιά. Τα έτριβα λοιπόν με το διπλό λεπίδι λίγο από τι μια μεριά κόντρα, λίγο από την άλλη, και έτσι τα έφερνα σε λογαριασμό. Γίνονταν μάλιστα πολύ όμορφα, επειδή και ωραία νερά έχουν και δεν σπάζουν εύκολα· έχουν πολλή αντοχή. Αν δεν το ήξερες αυτό, μπορεί να τα έβλεπες έτσι και να τα πετούσες. Θέλω να πω, και οι άνθρωποι που έχουν δύσκολο χαρακτήρα, έχουν μέσα τους δυνάμεις και, να αφεθούν να τους δουλέψης, μπορούν να κάνουν άλματα στην πνευματική ζωή, αλλά χρειάζεται να διαθέσης αρκετό χρόνο. 

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ...


( από ένα αληθινό περιστατικό, πού συνέβη στόν γνωστό συγγραφέα καί αγιογράφο, Φώτη Κόντογλου ).
Ένα βράδυ, τήν Δευτέρα τού Πάσχα, τού έτους 1964... , περασμένα μεσάνυχτα, λίγο πρίν κοιμηθώ, βγήκα στο μικρό περιβολάκι που έχουμε πίσω από το σπίτι μας, και στάθηκα γιά λίγο, κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό με τ΄ άστρα. 
Ένας αγιασμένος γέροντας, μου είχε πεί μια φορά, πως γύρω από αυτές τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια...
Θα στεκόμουνα εκεί πέρα μονάχος ως το ξημέρωμα. Σαν να μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με τη γή. Αλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στο σπίτι και ανησυχήσουνε που έλειπα, και γι' αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα.
Δε με είχε θολώσει καλά - καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. 
Ήτανε κατακίτρινος, σαν πεθαμένος, μα τα μάτια του ήτανε  ανοιχτά και μέ έβλεπε τρομαγμένος. Τό πρόσωπο του ήτανε σαν μάσκα, σαν μούμια, με το πετσί του σάν γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τα βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. 
Στό ένα χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, που δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τ' άλλο έσφιγγε το στήθος του, λές και πονούσε.
Εκείνο το πλάσμα μ' έκανε ν' ανατριχιάσω. Τό κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως να μιλήσει, σαν να περίμενε να το γνωρίσω. Και στ' αλήθεια, μ' όλο που ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν να μου είπε μια φωνή στό μυαλό μου:
--Είναι ο τάδε ...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ !



Οί φλεγόμενοι τόποι τής Κολάσεως, κατά μία αρχαία Αγιορείτικη απεικόνιση. Ο Θεός να δώσει ποτέ νά μή τούς γνωρίσουμε...
Τά όσα περιέχει τό άγνωστο, μέχρι καί πρόσφατα, αυτό κείμενο, τού Νικολάου Μοτοβίλωφ, είναι πράγματι φοβερά. Οί ημέρες πού διερχόμαστε είναι ασφαλώς αποκαλυπτικές καί οί διάφορες θεωρίες πού κυκλοφορούνε γιά την άλλη ζωή καί πού τίς πιστεύουνε εύκολα οί περισσότεροι άνθρωποι, είναι πέρα γιά πέρα παραπλανητικές. Η αλήθεια θά είναι οδυνηρή καί δυστυχώς η "φυλακή" καί τα βάσανα αιώνια γιά όσους απιστούν καί παραμερίζουν παρόμοιες αποκαλύψεις...

" Είναι θέλημα Θεού να πληροφορηθεί ο κόσμος μας, των εσχάτων καιρών, την αίσθηση των βασάνων που θα έχουν όσοι καταδικασθούν στα αιώνια δεινά, και πως θα συμμετέχουν σ’ αυτά όχι μόνο με την
ψυχή, αλλά και με το σώμα τους...
Για τον λόγο αυτό παραθέτομε περικοπές από το νέο-ανακαλυφθέν χειρόγραφο του Νικολάου Μοτοβίλωφ (1808-1879), με περιεχόμενο την αυτοβιογραφία του, στο οποίο υπάρχουν πράγματι πολλές αποκαλύψεις για τα χρόνια μας και για αυτά που έρχονται…

ΛΟΓΟΣ περί τής Δευτέρας τού Χριστού Παρουσίας...

" Προσέλθετε υιοί φωτός, καί ακούσατε τήν μακαρίαν καί ευλογημένην φωνήν τού Σωτήρος, ήτις λέγει πρός ημάς. Δεύτε οί ευλογημένοι τού Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν βασιλείαν τών ουρανών. Προσέξατε, αδελφοί μου, νά μή στερηθή κανείς αυτήν τήν μακαρίαν κληρονομίαν, διότι επλησίασε ήδη...
Άς είμεθα έτοιμοι αδελφοί διότι δέν γιγνώσκομεν πότε ο Κύριος έρχεται, διότι η ημέρα εκείνη έρχεται , όπως έρχεται ο κλέφτης τήν νύκτα...Οίμοι ( αλοίμονο), οίμοι αγαπητοί, φόβος καί τρόμος ανεκδιήγητος έν εκείνη τή ώρα θέλει καταλάβει τούς ανθρώπους, καί πάσα πνοή κατά τήν ώραν εκείνη θά τρέμει, ο ήλιος σκοτίζεται, η σελήνη θαμβώνει, καί πάντα τά στοιχεία αλλοιούνται...
Ποταμός διαρρέει καί κοχλάζει μετά βοής μεγάλης. Σκώληκες θανατηφόροι καί φαρμακεροί αναβρύουν καί επιθυμούν νά φάγουν σάρκας αμαρτωλών, χάσματα δείχνονται σκοτεινότατα καί εκδέχονται καταδίκους...
Καί τίς δύναται αγαπητοί νά λέγει όλα τά λυπηρά πού απαντυχαίνουν στούς ταλασίπωρους αμαρτωλούς; τούς δέ δικαίους περιχαρής ευφροσύνη αναμένει....
Αλλοίμονον, αλλοίμονον τότε είς τόν νικημένον, ότι θέλει εμπτυσθή καί υβρισθή υπό τών Αγγελικών δυνάμεων, στεκόμενος σκυθρωπός και κατηφής...καί από εκεί δεμένος συρνόμενος καί δερνόμενος, θέλει παραδοθεί Αγγέλοις φοβεροίς, νά τόν πηγαίνουν στάς αιωνίους Κολάσεις μαζί μέ τούς δαίμονας όπου τόν επλάνεσαν, είς απώλειαν τής σαρκός όπου έπραξε τά κακά, καί είς καύσιν τής ψυχής όπου υπήκουσε είς τά πονηρά, καί θέλει βαλθεί είς ατελεύτητον Κόλασιν..."
( από τό βιβλίο τού Αγίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου: " Χριστοήθεια τών Χριστιανών", σελίς 385...,Α΄έκδοση στήν Βενετία τό 1803μχ, ανατύπωση από τίς εκδόσεις Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/κη )

Οί Άγιοι μιλούν γιά τήν Κόλαση.



Επειδή κάποιοι, ( γιά προσωπικούς τους λόγους καί προφανώς κάπου ελεγχόμενοι ), όταν ακούνε λόγους "περί κολάσεως" εξανίστανται, ότι "γράφουμε ακραία θέματα" , θέλοντας φαίνεται νά μιλούμε μόνο γιά Παραδείσους καί χαρές καί όχι γιά λύπες καί καταδίκες, παραθέτουμε κάποια σημεία από τούς λόγους τού Αγίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου, σχετικούς μέ τήν Β΄ Παρουσία τού Χριστού καί τήν μέλλουσα Κρίση...
Λόγια πού δείχνουν μέ τί σοβαρότητα καί μέ τί ευθύνη σημείωσαν οί Άγιοι αυτοί άνθρωποι "τα περί Κολάσεως συμβαίνοντα", εξ΄ αντιδιαστολής μέ τήν σημερινή ανευθυνότητα κάποιων, ακόμη καί θεολογούντων, πού θέλουν νά αποκοιμίζουν τόν κόσμο " γιά νά μή αγριεύει ( !!! )" όπως χαρακτηριστικά λέγουν...
Αλλά τόσο ο Χριστός, όσο καί οί Άγιοί Του, μίλησαν ευθαρσώς γιά τά θέματα αυτά καί δέν έκρυψαν τήν αλήθεια παρασέρνοντας τούς ανθρώπους στόν "εξ΄ αγνοίας αιώνιο όλεθρο..."
Ξεχνούν ακόμη, ότι ο άνθρωπος χωρίς φόβο Θεού, είναι ικανός γιά όλα, πράγμα πού αποτυπώνεται καί στό λαϊκό γνωμικό: "ο φόβος ( τού Θεού ), φυλάει τά έρημα ( τά απροστάτευτα...)"
Καί μή ξεχνάμε, ότι όταν οί Ρώσοι ηγεμόνες έστειλαν αντιπροσωπεία στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά μάθουν περισσότερα γιά τήν Χριστιανική πίστη, καί εάν είναι κατάλληλη νά τήν εισαγάγουν στόν Ρωσικό λαό, εκείνο πού τούς έκανε φοβερή εντύπωση καί συνετέλεσε στήν αποδοχή τής νέας θρησκείας ήταν οί φοβερές εικόνες τής Μελλούσης Κρίσεως καί τής Κολάσεως επάνω στίς τοιχογραφίες τής Αγίας Σοφίας...

Ο "γυρισμός" στό πεθαμένο σώμα μου..



Μετά απ αυτό εγώ συνήλθα και ενσυνείδητα στεκόμουν και κοίταζα. Ήταν μιάμιση η ώρα το απόγευμα. Μετά από κείνο το φως που είδα εκεί όλα στη γη μου φαίνονταν άσχημα και δεν μου άρεσε που ήμουν στη γη, αλλά τι να κάνω. Τώρα είπα μόνη μου στην ψυχή μου: «πήγαινε στο σώμα»! 

Μεταφέρομαι στήν Κόλαση..



Εδώ τώρα εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού, που νωρίτερα την αποκαλούσα γυναίκα και πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω: «Υπάρχει εδώ σε σας παράδεισος;». Αντί για απάντηση μετά απ αυτές τις λέξεις, ξαναβρέθηκα στην κόλαση στον Άδη. Τώρα ήταν χειρότερα από ότι την προηγούμενη φορά. 
Έτρεξαν ολόγυρά μου οι δαίμονες με καταλόγους και μου έδειχναν τα αμαρτήματά μου και φώναζαν: «εσύ μας υπηρέτησες όταν ήσουν στη γη»! 
Άρχισα να διαβάζω τα αμαρτήματά μου, όλα μου τα έργα μου που ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα και ένοιωσα φοβερό φόβο. 
Από τα στόματά τους έβγαινε φωτιά. Οι δαίμονες με κτυπούσαν στο κεφάλι. Πάνω μου έπεφταν και κολλούσαν πυρακτωμένες σπίθες από φωτιά και με έκαιγαν. Γύρω μου ακούονταν φοβερός θρήνος και κοπετός πολλών ανθρώπων.
       

Μέ τήν μεσιτεία τής Παναγίας μας..




Λίγο πιο πέρα είδα να περπατάει μια ωραία υψηλή γυναίκα με βασιλικά φορέματα κάτω από τα οποία φαίνονταν τα δάκτυλα των ποδιών. Περπατούσε τόσο ανάλαφρα που από τα πόδια δεν λύγιζε ούτε το χορτάρι. Κοντά της πήγαινε ένας νεαρός που είχε ύψος ως τους ώμους της. Είχε κρυμμένο το πρόσωπο του με τα χέρια του και για κάτι έκλεγε πολύ και πικρά και παρακαλούσε, αλλά για ποιο λόγο δεν μπορούσα να ακούσω. 

Μιά ακόμη περίπτωση: "γύρισα από τήν άλλη ζωή..".




" Ήμουν άθεη, και έβριζα πολύ και φοβερά το Θεό. Ζούσα μέσα στη ντροπή και την πορνεία και ήμουν νεκρή στη γη. Όμως ο ελεήμων Θεός δεν άφησε να χαθώ, αλλά με οδήγησε στη μετάνοια.
       

Στα1961 αρρώστησα από καρκίνο και ήμουν άρρωστη τρία χρόνια. Δεν έμενα ξαπλωμένη, παρά εργαζόμουνα και έκανα θεραπεία σε γιατρούς, ελπίζοντας να βρω θεραπεία. Τους τελευταίους έξη μήνες είχα τελείως αδυνατίσει, τόσο που ούτε νερό δεν μπορούσα να πιω. Μόλις το έπινα, αμέσως το έκανα εμετό. Τότε με πήγαν στο νοσοκομείο και επειδή ήμουν πολύ ενεργητική κάλεσαν ένα καθηγητή από τη Μόσχα και αποφάσισαν να με χειρουργήσουν.
       

Μόλις μου άνοιξαν την κοιλιά, αμέσως πέθανα. Η ψυχή μου βγήκε από το σώμα και στέκονταν ανάμεσα σε δύο γιατρούς και εγώ με μεγάλο φόβο και τρόμο κοίταζα την αρρώστια μου. Ολόκληρο το στομάχι μου και τα έντερα μου ήταν προσβεβλημένα από καρκίνο. Στεκόμουνα και σκεπτόμουνα γιατί είμαστε δύο;Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει ψυχή. Οι κομμουνιστές μας φούσκωναν και μας δίδασκαν ότι η ψυχή και ο Θεός δεν υπάρχουν, ότι αυτό είναι μόνο επινόηση των παπάδων για να ξεγελάσουν το λαό και να τον κρατούν σε φόβο για κάτι που δεν υπάρχει. 
Βλέπω τον εαυτό μου που στέκεται και τον βλέπω πάλι πάνω στο χειρουργείο. Μου έβγαλαν έξω όλα τα εντόσθια και αναζητούσαν τον δωδεκαδάκτυλο. Αλλά εκεί υπήρχε μόνον πύον, τα πάντα ήταν κατεστραμμένα και χαλασμένα, τίποτε δεν ήταν υγιές. Οι γιατροί τότε είπαν: «αυτή δεν έχει με τι να ζήσει». Όλα τα έβλεπα με μεγάλο φόβο και τρόμο και πάλι σκεπτόμουνα: «Πώς και από πού είμαστε δύο;. Στέκομαι και ταυτόχρονα είμαι ξαπλωμένη; 
"Οι γιατροί τότε επέστρεψαν τα εντόσθιά μου όπως-όπως και είπαν ότι το σώμα μου πρέπει να δοθεί στους νέους ειδικευόμενους γιατρούς για διδασκαλία και το μετέφεραν στο νεκροτομείο και εγώ πήγαινα κοντά τους και όλο και παραξενευόμουνα και σκεφτόμουνα πως και από πού είμαστε δύο. Εκεί με άφησαν ξαπλωμένη γυμνή, καλυμμένη ως το ύψος του στήθους με ένα σεντόνι. 
Μετά απ αυτό βλέπω ότι ήλθε ο αδελφός μου και έφερε το μικρό μου γιο. Ήταν έξι χρονών και ονομάζονταν Αντρούσκα (Αντρέι). Ο γιός μου πλησίασε το σώμα μου και με φίλησε στο κεφάλι . Άρχισε να κλαίει και να λέει: «Μαμά, μαμά, γιατί πέθανες; Είμαι ακόμη μικρός, πως θα ζήσω χωρίς εσένα; Πατέρα δεν έχω και συ πέθανες! Εγώ τότε τον αγκάλιασα και τον φίλησα, αλλά αυτό δεν το αισθάνθηκε ούτε το είδε ούτε με πρόσεξε, αλλά κοίταγε το νεκρό μου σώμα. Έβλεπα επίσης πως έκλεγε ο αδελφός μου. Μετά απ αυτό, εγώ με μιας βρέθηκα στο σπίτι μου. 
Ήλθε η πεθερά μου από τον πρώτο μου γάμο, η μητέρα μου και η αδελφή μου. Τον πρώτο μου σύζυγο τον εγκατέλειψα γιατί πίστευε στο Θεό. Τότε άρχισε η διανομή των πραγμάτων μου. Εγώ ζούσα πλούσια και με πολυτέλεια και όλα αυτά τα απόκτησα με αδικία και με πορνεία. Η αδελφή μου άρχισε να αφαιρεί τα πιο ωραία από τα πράγματά μου, ενώ η πεθερά ζητούσε να αφήσει και κάτι στο γιό μου. Η αδελφή μου δεν άφηνε τίποτε, αλλά επιπλέον άρχισε να εμπαίζει την πεθερά λέγοντας: «αυτό το παιδί δεν είναι από τον γιό σου και συ δεν του είσαι τίποτε». Μετά απ αυτό αυτές βγήκαν και έκλεισαν το σπίτι. Η αδελφή μου πήρε μαζί της και ένα μεγάλο μπόγο με πράγματα. Ενώ αυτές μάλωναν για τα πράγματά μου είδα γύρω μας να χορεύουν και να χαίρονται διάβολοι.
       

Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα και βλέπω σαν να πετώ με αεροπλάνο. Αισθάνομαι ότι κάποιος με συγκρατεί και ότι υψώνομαι όλο και πιο πολύ. Βρέθηκα πάνω από την πόλη Μπαρναούλ. 
Μετά βλέπω ότι η πόλη χάθηκε . Έγινε σκοτάδι. Μετά απ αυτό άρχισε πάλι να έρχεται φως και στο τέλος φώτισε τελείως και το φως ήταν πάρα πολύ ισχυρό που δεν μπορούσα να το κοιτάξω. Με τοποθέτησαν σε μαύρη πλάκα ενάμιση μέτρου. Έβλεπα δένδρα με πολύ χοντρούς κορμούς και πανέμορφο ποικιλόχρωμο φύλλωμα. Ανάμεσα στα δένδρα υπήρχαν σπίτια και μάλιστα όλα καινούργια, αλλά δεν είδα ποιοι ζούσαν σ΄ αυτά. 
Στην κοιλάδα αυτή είδα πλούσιο πράσινο χορτάρι και σκέφτηκα: που βρίσκομαι εγώ τώρα; Αν βρίσκομαι στη γη τότε γιατί δεν υπάρχουν εδώ επιχειρήσεις, εργοστάσια ούτε άλλα κτίρια, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε συγκοινωνία; Τι μέρος είναι ετούτο εδώ χωρίς ανθρώπους και ποιος τέλος πάντων ζει εδώ; 

Η Επιστροφή μου.



Το θέαμα των βασανιστηρίων ήταν ανυπόφορο. Αρκετές φορές έκλεισα τα μάτια μου, αλλά όταν τα γύρισα στο σκοτάδι, τότε εκεί με υποδέχθηκαν μαύρα τέρατα, με πύρινα μάτια, ουρλιάζοντας και πετώντας γύρω μας. 
Τρόμαξα… 
-- Μη ταράζεσαι Ντούσαν. Είναι δαίμονες που τους ενοχλούμε. Ο πολύς κόσμος σήμερα δεν πιστεύει στους δαίμονες.  
Τους θεωρεί παραμύθια και γελάει. Θα έλθει η ώρα όμως, αν δεν μετανοήσουν, αν δεν εξομολογούνται με ειλικρίνεια, και δεν κοινωνούν τακτικά, που θα ζήσουν στά μέρη αυτά, και τότε θα πιστεύσουν … Θυμήσου το αυτό Ντούσαν! 
Εδώ θά ζήσουν, είτε τους αρέσει είτε όχι !...
 Μόνο η αλλαγή ζωής μπορεί να τούς γλιτώσει, πριν βέβαια τούς προλάβει ο θάνατος... 
Με τα λόγια αυτά ο άγγελος με έβγαλε από την κόλαση και το σκοτάδι της. 
Επιστρέφοντας στη Γή με σταύρωσε και εξαφανίστηκε…. 
                                                   
Έκτοτε, η εξέλιξη της ζωής μου σε μετάνοια και αλλαγή ζωής, υπήρξε ραγδαία. Σήμερα, κοντά στον Χριστό και τα μυστήρια Του, νοιώθω ασφαλισμένος απέναντι στην άλλη ζωή τόσο, που καμιά Ασφαλιστική Εταιρεία ανθρώπινης ζωής, δεν μπορεί να προσφέρει. Ελπίζω, πώς πάρα πολλοί άνθρωποι θα σκεφθούν έτσι, και πώς ήταν ανάγκη η πραγματική αυτή ιστορία να δοθεί στη δημοσιότητα…
Τό όραμα αυτό, από μετάφραση Σερβικού κειμένου, δόθηκε στήν δημοσιότητα πρός απλή ενημέρωση ).
Σχολιάζοντάς το μερικοί άνθρωποι, μίλησαν γιά ένα συμβολικό όραμα αλληγορικής σημασίας πού δέν έχει σχέση όμως μέ τήν πραγματικότητα...
Ποιός  από εμάς όμως, είτε Πατριάρχης, είτε Αρχιεπίσκοπος, είτε πνευματικός, μπορεί υπεύθυνα νά πεί, ότι αυτός γνωρίζει καλά, τό τί ακριβώς εννοούσε ό Χριστός όταν μιλούσε γιά τήν  Κόλαση;
Φυσικά κανείς !...
Κάποιοι άλλοι, γέλασαν ειρωνικά ονομάζοντας τήν περιγραφή " σωστό παραμύθι..."
Καί άν δέν είναι έτσι;
Αν μία στίς χίλιες  όμως, είναι τά πράγματα  εκεί... όπως παραπάνω περιγράφθηκαν, τότε τί γίνεται; 
Ελεύθεροι είμαστε όμως, νά  κρίνουμε καί νά αποφασίσουμε...

Κι΄ όμως, υπάρχει Κόλαση...


( Παλαιά τοιχογραφία τής Μεγάλης Κρίσεως καί τής Κολάσεως στόν Ναό τής Παναγίας τής Δεξιάς, στήν Θεσσαλονίκη. Φαίνεται ο πύρινος ποταμός, ο εωσφόρος,  καί οί βασανιστές - δαίμονες ! Σήμερα, αποφεύγουν να  παρουσιάζουν τέτοια θέματα γιά νά μή... φοβάται ο  κόσμος! Όμως ο λόγος τού Χριστού γιά τήν Κόλαση "ού δέδεται..." )

".... Βγήκαμε σαν σε όνειρο από τον Παράδεισο και μεταφερθήκαμε σ’ ένα μέρος, σαν άβυσσος, κατασκότεινο. Κανένα σκοτάδι γήινο δεν μπορεί να υπάρξει παρόμοιο. Μια τρομερή βρώμα, η βρώμα της Κολάσεως μ’ έπνιγε. 
Ένοιωθα ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι τό άγνωστο, σέ κάτι τό φοβερό, αλλά δεν ήξερα τι μπορούσε να είναι . Ο άγγελος-οδηγός με κατεύθυνε... 
Στο βάθος, φάνηκε μια απέραντη θάλασσα, που από την επιφάνεια που έβραζε ξεπηδούσαν φωτιές πελώριες. Αντιλήφθηκα ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν ατέλειωτο τοίχο ενώ μερικά μέτρα πιο πέρα από τα πόδια μας τα νερά έβραζαν σαν σε ηφαίστειο. 
Με λόγια αυτά δεν περιγράφονται !...
Αλλοίμονο σ’ αυτούς που θα πάνε στην κόλαση, και που ατέλειωτα χρόνια θα καίγονται στον τόπο αυτό. Αλλοίμονο σ’ αυτούς που τους ξεγελάει ο Σατανάς και τους λέει ότι ο διάβολος και η Κόλασις είναι παραμύθια των παπάδων, και τους ρίχνει στις πορνείες, μοιχείες, αυτοκτονίες, ναρκωτικά, ομοφυλοφιλίες, εκτρώσεις κ.λ.π. , και τους καθησυχάζει λέγοντας τους·
" Μή φοβάσθε, ο Θεός είναι καλός ..." 
Τούς λέει ακόμη,
" Και που θα χωρέσουν όλοι στην Κόλαση ..." 
 Όταν θα προσγειωθούν στα μέρη αυτά για πάντα και θα κλείσουν οι πόρτες πίσω τους, τότε θα καταλάβουν το θανάσιμο λάθος τους. 
Έβλεπα αναρίθμητα τρομερά ζώα, τεράστια φίδια, με πολλά κεφάλια, να συστρέφονται, να ορθώνονται, και να σφίγγουν τους αμαρτωλούς παρασύροντας τους, στα βάθη της πύρινης θάλασσας... 
Κι΄ όταν τα στόματα των τερατόμορφων ζώων  κατέτρωγαν τούς αμαρτωλούς, τότε τα σώματα αυτά πάλι ξαναγίνονταν όπως καί πρώτα, για να ξαναρχίσει καί πάλι ο ίδιος  κύκλος βασάνων... 
-- Μη φοβάσαι Ντούσαν, είπε ο άγγελος. Τα φίδια και τα ζώα που κολυμπούν σ’ αυτό το βραστό νερό, τα έφτιαξε ο Θεός έτσι, που να μην καταστρέφονται... Αιώνια θα δαγκώνουν και όλα μαζί θα βράζουν και θα ψήνονται σ’ αυτήν τη φωτιά, αλλά ποτέ δεν θα βράσουν, ούτε καί θα ψηθούν ολότελα…
Αυτή θα είναι και η τιμωρία τους...

Πάνω από τά σύννεφα..



Καταβεβλημένος, ανήσυχος, τρομοκρατημένος, φθάνω στο ξενοδοχείο μου. Κατάκοπος ξάπλωσα στο κρεββάτι. Ένας πόνος, σαν βελονιά, διαπέρασε το στήθος μου ρίχνοντας με σε βαθύ ύπνο. 
Σαν σε όνειρο η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε. Οι τοίχοι λάμπουν παράξενα, και ένας φωτεινός άγγελος, ίδια αρχαία εικόνα, μπαίνει μέσα. 
Μου μιλάει·
-- Ντούσαν, σήκω να περπατήσουμε. Ξέρεις ποιους μετέφερες σήμερα; Τον Άγιο Απόστολο Πέτρο, και την Αγία Πέτκα (Παρασκευή) που τιμά πολύ  η οικογενειά σου … Φθάσαμε σ’ ένα βουνό. Μπήκαμε σ΄ ένα σύννεφο κι αρχίσαμε να υψωνόμαστε στο διάστημα, σαν σε παραμύθι. 
Ο άγγελος μου είπε· 
-- Κοίτα κάτω την Γή. Τι βλέπεις;
 Όλη η γη ήταν σαν σφαίρα, αλλά αναγνώριζα παρ’ όλο το ύψος, πρόσωπα ανθρώπων, ζώων κλπ 
-- Ντούσαν, ο Θεός επέβλεψε επάνω σου για να λάβεις μικρό δείγμα της άλλης ζωής και της αναστάσεως των νεκρών όταν θα έλθει ο Χριστός για να κρίνει τον κόσμο. Έτσι θα συμβεί και τότε … 
Σαν σε ταινία έβλεπα φωτεινούς Αρχαγγέλους να σαλπίζουν, τάφοι να ανοίγονται σε όλη τη γή, και οι νεκροί να βγαίνουν ακέραιοι και ολόσωμοι από αυτούς. Έβλεπα άνδρες, γυναίκες, παιδιά να βγαίνουν από θάλασσες, λίμνες, φωτιές κ.λ.π. όπως είχαν πεθάνει. 
Το πιο περίεργο ήταν, ότι στο μέτωπο τού καθενός, σαν σε χαρτί, ήταν γραμμένα πολλά ή λίγα λόγια. 
Ο άγγελος πήρε το λόγο· 
-- Γιατί θαυμάζεις Ντούσαν; Αυτά που βλέπεις γραμμένα, είναι τα έργα του καθενός, είναι γραμμένες ακόμη και οι σκέψεις τους. Τίποτε δεν πρόκειται να κρυφθεί …. 
Ανάμεσα στους νεκρούς έβλεπα φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Άπλωναν τα χέρια, μιλούσαν, αλλά δεν ξεχώριζα τα λόγια τους. Ένα άλλο πλήθος πλασμάτων σαν σκιές εκινείτο στον αέρα γύρω μας. Διέκρινα καθαρά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τι άραγε ήσαντε; 
-- Αυτές είναι ανθρώπινες ψυχές, μού είπε ο άγγελος εμβαθύνοντας στην σκέψη μου. 
Η ψυχή που βγαίνει από τον άνθρωπο περιέχει όραση, ακοή, ομιλία, μνήμη, συναισθήματα. Χωρίς ψυχή ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας όγκος κρέατος. Χωρίς ψυχή δεν υπάρχει ζωή. 
Όταν βγεί η ψυχή από το σώμα (θάνατος) τότε, για 40 ημέρες περνά πάλι όλη τη ζωή που έζησε και τής δείχνονται όλα όσα έκανε, τούς τόπους που έζησε,αλλά και τα μέρη πού αμάρτησε, που ευεργέτησε κ.λ.π. Μετά υψώνεται στον ουρανό για κρίση. 
Πρέπει να ξέρεις Ντούσαν, ότι στην κόλαση υπάρχουν οι αμαρτωλοί, αλλά και οι "καλοί" λεγόμενοι άνθρωποι, σύμφωνα με τά μέτρα του κόσμου…Είναι οι άνθρωποι πού ενσυνείδητα δεν θέλησαν να ακούσουν τίποτα για τον Χριστό και για την σωτηρία τους. Αδιαφόρησαν νομίζοντας ότι τό θέμα δεν τούς αφορούσε !
Ταξιδεύσαμε μέσα στο διαστημικό χώρο, αλλά δεν είμαι σε θέση και ούτε είναι δυνατόν να περιγράψω λεπτομέρειες. Φθάσαμε τέλος σ’ ένα μέρος με ατέλειωτους πελώριους τοίχους. Μιά πύλη σε σχήμα Σταυρού λαμποκοπούσε...
Υπήρχαν πολλές ψυχές, λιγότερο ή περισσότερο φωτεινές, πλήθος αγγέλων, αλλά και δαίμονες με τερατοειδείς μορφές, όπως στις αγιογραφίες πού βλέπουμε, οί οποίες  προσπαθούσαν να εμποδίσουν τις ψυχές να μπούνε μέσα. Περάσαμε τήν πύλη αυτή και φθάσαμε σ’ ένα δεύτερο σταθμό, όπου η αγριότης των δαιμόνων να αρπάξουν ψυχές, σε γέμιζε φρίκη. 
Μέσα από την πύλη όμως ένα ισχυρό, πεντακάθαρο φώς, που όμοιο του άνθρωπος δεν είδε, φώτιζε τα πάντα. Σπίτια, ποτάμια, δένδρα, λουλούδια, και Εκκλησίες με ψαλμωδίες, έλαμπαν απερίγραπτα….
Το έδαφος του Παραδείσου ήταν σαν γυάλινο, κρυστάλλινο θα έλεγα, ενώ τεράστιοι πράσινοι μυρωδάτοι κήποι σκέπαζαν τους γύρω χώρους. Ύμνοι και Δοξολογίες στον Χριστό γέμιζαν τον αέρα.
Ακόμη, μέσα από μιά μεγάλη απόσταση, σ’ ένα ύψωμα, έβλεπα έναν τεράστιο Σταυρό και πάνω σ’ αυτόν ο Χριστός, ενώ ένα εκτυφλωτικό φώς ξεπηδούσε γύρω του. Άγγελοι και άγιοι υπήρχαν δίπλα του. 
-- Ντούσαν, εδώ είναι ο θρόνος του Θεού… Δεν είσαι άξιος να πάς παραπέρα. Φρόντισε να εκμεταλλευτείς την λίγη ζωή που σου μένει, να βαπτισθής, και να σωθείς με νηστεία και προσευχή κρατώντας κάθε εντολή του Θεού…
Πρόσεξε ! 

ΤΙ ΣΥΝΕΒΕΙ ΤΟ ΠΡΩΪΝΟ ΤΗΣ 11ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1976 ...


             ΙΟΥΛΙΟΥ  1976 ...

« Σε όλες μου τις εκθέσεις προσπαθώ να παρουσιάσω με ειλικρίνεια τα γεγονότα πού έζησα στα 48 χρόνια της ζωής μου. Στις 11 Ιουλίου 1976, λίγο πρίν τις 10 το πρωϊ ξεκίνησα με το αυτοκίνητό μου από το Κραγκούγεβιτς για τα Μπάνια της Ματαρούσκα. 
Φθάνοντας στην γέφυρα του Ίμπαρ, στο Κράλιεβο, έστριψα αριστερά εξ΄αιτίας μιάς συγκρούσεως πού είχε αποκλείσει τον δρόμο, παίρνοντας κατεύθυνση για το μοναστήρι. 
Ετσι κάπως αρχίζει αυτή η συγκλονιστική ιστορία 
Στον δρόμο, παίρνει στο αυτοκίνητό του δυό άγνωστα πρόσωπα. Έναν ιεροπρεπή καλόγερο και μια σεβάσμια μοναχή.Στον δρόμο του λένε τα πάντα για την ζωή του, ακόμη και λεπτομέρειες. Ξαφνιάζεται… 
- Ντούσαν, επιστρέφεις από το μνημόσυνο στο Κραγκούγεβιτς, έτσι δεν είναι; Που γνώριζαν το όνομά μου κι΄από πού ερχόμουν ; Μού ήσαν εντελώς άγνωστοι… 
- Μάλιστα. 
- Και τώρα πάς στα Μπάνια της Ματαρούσκα, ενώ δεν κάνεις μπάνια… 
- Δεν τολμώ, γιατί το νερό είναι πολύ ζεστό. Μόλις σταμάτησε ο καλόγερος.με ερωτά η καλογριά. 
- Από πού κατάγεσαι Ντούσαν ; Από την Ζακούτα ; Ο πατέρας σου είναι ο Ντιμίτρι,η μάνα σου η Ντερίνκα, η …Αυτοί πιστεύουν στον Θεό, αλλά μόλις θυμώσουν τον βλασφημούν. Ο αδελφός σου, ο Μίλοβαν, έχει ανώτατη μόρφωση αλλά είναι άθεος. Μεγάλος άθεος...
Σώπασε για λίγο και συνέχισε· 
-- Και εσύ Ντούσαν, πιστεύεις κατά βάθος στον Θεό, παρ΄όλη την αποστασία σου. 
Σταμάτησες και μας πήρες, ενώ άλλοι περνούσαν δίπλα μας και μας έφτυναν.Καλύτερα να μη είχαν γεννηθεί παρά έτσι πού φέρθηκαν… 
Έτρεμα από τον φόβο μου. Μέσα από τον καθρέπτη του οδηγού γύρισα και τους κύτταξα. Φρίκη με κατέλαβε. Δυό μεγάλα φωτοστέφανα με εκτυφλωτικό φώς, πάνω από τα κεφάλια τους με τύφλωσαν.
Αλήθεια, δεν είχα να κάνω με συνηθισμένους ανθρώπους… 
Συνέχισαν μιλώντας μου για την άσωτη ζωή πού έκανα.Ο φόβος και η ντροπή με είχαν κυριεύσει. Στο προαύλιο του μοναστηριού σταμάτησα για να κατέβουν.Έτρεξα να τους ανοίξω τις πόρτες. Τράβηξα το πόμολο και έσκυψα μέσα.
Τά καθίσματα, ήσαν άδεια ! 


kivotoshelp.gr

Σέ μιά άλλη διάσταση...


                                        
Πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα ,δεν πιστεύουν ότι υπάρχει άλλη ζωή.Νομίζουν, ότι όλα τελειώνουν εδώ,κάτω από την πέτρα του τάφου,και τίποτα παραπέρα. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία,διά πολλών αποδείξεων,γι΄αυτούς πού θέλουν χωρίς προκαταλήψεις να ιδούν την αλήθεια , διδάσκει ότι η ζωή μας είναι ένα χρονικό τίποτα μπροστά στα εκατομμύρια χρόνια της άλλης ζωής. 
Πρέπει όμως να προσέξουμε, γιατί μετά τον θάνατο θα επακολουθήσει Κρίση!
 Ο άνθρωπος σαν τέλειο δημιούργημα έχει Δημιουργό.
Τυχαίως δεν έγινε τίποτα, και είναι αληθινή παραφροσύνη να δεχόμαστε ότι ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο σχεδιάσθηκε και έγινε από τον άνθρωπο, ενώ ολόκληρα ηλιακά συστήματα κινούμενα με ιλιγγιώδεις και σταθερές ταχύτητες χωρίς να συγκρούονται , έγιναν μόνα τους ,στην τύχη , καί από το τίποτα … 
Πολλοί ακόμη μιλούν , και πιστεύουν ότι όντως υπάρχει άλλη ζωή ,και ότι όλοι θα πάμε σίγουρα εκεί . Δίκαιοι και άδικοι, πιστοί και άπιστοι, κλέφτες, φονιάδες, και έντιμοι! 
Συμβαίνει όμως αυτό; 
Παρακάτω, θα παραθέσουμε αποσπάσματα από μια πραγματική, σύγχρονη ιστορία, πού έζησε ένας άνθρωπος, πού δεν πίστευε σε τίποτα. Ένας βετεράνος του πολέμου, ο Σέρβος Ντούσαν. Συνέβη σ΄αυτά τα χρόνια. Στα χρόνια μας… 

Κι΄ άν είναι αλήθεια ;


ΚΙ΄  ΑΝ  ΕΙΝΑΙ   ΑΛΗΘΕΙΑ ;

Απόρριψη τής ψυχής από τήν βασιλεία τού Θεού, σημαίνει Κόλαση, καί συγκατοίκηση μετά τών δαιμόνων. Γιατί, δυστυχώς, οι τόποι τής άλλης ζωής είναι δύο. Δέν είναι ούτε τρείς, ούτε πέντε. Ή μέ τόν Χριστό πού θά κρίνει τόν κόσμο, ή μέ τόν διάβολο πού μάς ξεγελούσε στόν κόσμο αυτό, καί πιστά τόν υπηρετήσαμε...
Σκεπτόμαστε πολλές φορές ανθρώπους πού πεθαίνουν από τροχαία στόν κόσμο. Από ανακοπές καί εμφράγματα, από ηλεκτροπληξίες καί τυχαία συμβάντα. Ανθρώπους πού τό βράδυ θά κοιμηθούν στό κρεββάτι καί τό πρωϊ θά τούς συνοδέψουν άλλοι στό μακρινό ταξίδι τού αποχωρισμού...
Ανθρώπους πού φεύγουν απροετοίμαστοι, νομίζοντας ότι " πεθαίνουμε καί τελειώνουμε...", καί πού δέν έχουν τήν περίσκεψη καί μιάς " άλλης άποψης ".
Τί κι΄ άν τελειώσαμε Πανεπιστήμια, Master, Γλώσσες, Ειδίκευση, Σπουδές χρονοβόρες καί πολυέξοδες. Τί κι΄αν καθίσαμε στά  θρανία χρόνια ατέλειωτα, ξενύχτια πάνω στά βιβλία, σέ ώρες εργασίας καί μάθησης.
" Ματαιότης, ματαιοτήτω, τά πάντα ματαιότης " αναφέρει κάπου ο Δαβίδ. 
Καί αυτό είναι, η πιό σοφή καί κατασταλαγμένη άποψη τού ανθρώπου, στά 75 ή 80 χρόνια αυτής τής διαδρομής, πού καλείται νά ζήσει...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ


ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ  ΑΤΥΧΗΜΑ 

O  Μιχάλης Χ. , ο μόνος διασωθείς από πτώση ελικοπτέρου στόν ποταμό Στρυμόνα,    παλαιότερα , διηγείται.
" Σέ μιά στιγμή είδα πνιγμένους τούς συστρατιώτες μου, αφού μάς παρέσυρε τό ορμητικό ρεύμα τού ποταμού στόν καταρράκτη. Εγώ, έμεινα στόν πυθμένα τού καταρράκτη. Εκανα τόν σταυρό μου καί είπα.
-- Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ με. Τώρα θά ΄ρθούν οι άγγελοι ή οι δαίμονες νά παραλάβουν τήν ψυχή μου. 
Στιγμές τραγικές...
Αλλά ο Θεός μέ άφησε νά ζήσω μέ τήν οικογένειά μου τήν πολύτεκνη. Δίπλα μου, στό ρεύμα τού ποταμού, επέπλεαν πνιγμένοι ο πυροσβέστης καί οι στρατιώτες τών ειδικών δυνάμεων...".
Γι΄αυτήν τήν φοβερή ώρα τής εξόδου μας από τά επίγεια σύνορα, τού εκτελωνισμού τών αποσκευών τού βίου μας, καί τής " θεωρήσεως τών διαβατηρίων " η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει συντάξει καί τήν παρακάτω δέηση στήν Υπεραγία Θεοτόκο. 
" Ασπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα... καί εν τώ καιρώ τής εξόδου μου, τήν αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα καί τάς σκοτεινάς όψεις τών πονηρών δαιμόνων πόρρω (μακράν ) αυτής απελάυνουσα...."

Μή μέ δικάζετε..



 Διηγείται ένας φίλος, αυτόπτης μάρτυρας τού συμβάντος.
 " ... πέθαινε η μάνα μου, μού είπε. Καί πάνω στό τέλος της δέν ανεγνώριζε ούτε εμάς, τά παιδιά της. Τά μάτια της σφαλισμένα. Καί μόνο η αναπνοή της έδειχνε ένα υπόλειμμα ζωής πού ακόμα είχε. 
Τότε, εκεί πάνω στό τέλος, άρχισε η μάχη. Κι΄  εμείς τά παιδιά της, οι παρατηρητές. Ενώ δηλαδή είχε τά μάτια κλειστά, καί δέν αναγνώριζε ούτε εμάς τά παιδιά της, όμως αυτή  "έβλεπε... ".
" Εβλεπε " άλλους. Ποιούς; Πρόσωπα, πού είχαν έλθει νά τήν  "παραλάβουν " . Καί τότε, μέσα στήν ησυχία τήν νεκρική τού περιβάλλοντος, άρχισε νά φωνάζει .
-- Φύγετε. Φύγετε. Μή μέ παίρνετε. Μή μέ δικάζετε. Δέν έκανα τίποτα ...
Ποιά ψυχολογία, ποιά κοινωνιολογία, πιά φιλοσοφία, καί πιά... θά μπορούσε νά μάς πεί, τί έβλεπε αυτή η ταλαίπωρη, μέ τά μάτια κλειστά ή, τί πρόσωπα καταλάβαινε αυτή, πού δέν γνώριζε ούτε τά παιδιά της;
Ναί, έλεγε ο φίλος μου. Είναι γεγονός, τό είδα μέ τά μάτια μου. Υπάρχει καί άλλος κόσμος. Καί έρχονται νά παραλάβουν τήν ψυχή μας εκεί, στήν επιθανάτια κλίνη, εκεί στόν τόπο τού τροχαίου θανατηφόρου, μέσα από τίς λαμαρίνες καί τά σίδερα, είτε άγγελοι αγαθοί, είτε πονηροί δαίμονες. 
Ανάλογα μέ τά έργα μας...

Πάρτε την, πίσω..



Μπήκαμε σέ νέο γραφείο. Δέν υπήρχε κανένας, μόνο μία μεγάλη πολυθρόνα καί κάθε λίγο έβλεπα, πότε ένα αστεράκι, πότε ένα πολύχρωμο σταυρουδάκι, νά εμφανίζεται πάνω στήν καρέκλα αυτή καί νά φεγγοβολάει μέ αστραπές... 
Από μία μικρή , χαμηλή πόρτα μπήκε ένα πρόσωπο, σάν κοπέλα, πολλή ωραίο, μέ μεγάλα μάτια ( μού θύμιζε άγγελο ), καί τό μόνο πού πρόσεξα ιδιαίτερα ήταν τά χρυσά περιβραχιόνια πού είχε στά χέρια του ( ενδεικτικό κάποιας εξουσίας ), μέ μία μεγάλη πέτρα επάνω τους πού έβγαζε αστραπές.  
Μπήκε μέ έναν σεμνό αέρα, κάθισε  στήν καρέκλα, καί μέ κοίταξε ερευνητικά από τό πρόσωπο ώς τά πόδια. Άπλωσε τό χέρι  καί ο συνοδός μου  έδωσε τά χαρτιά πού μέ αφορούσαν. Εβλεπα τό πρόσωπο αυτό πολύ καθαρά, καθώς διάβαζε τά σημειώματα. 
Σταμάτησε ξαφνικά, καί στρεφόμενος πρός τήν πόρτα εξόδου είπε υπομονετικά, τρείς φορές, σάν κάποιον νά ρωτούσε απ΄ έξω...
-- Νά τήν περάσω, νά τήν περάσω, νά τήν περάσω;
Δέν άκουσα τήν απάντηση. Γύρισε μόνο καί φώναξε, δείχνοντας τήν έξοδο.
-- Πάρτε την πίσω, πάρτε την πίσω...
Ηταν στ΄ αυτιά μου ακόμη ο αντίλαλος τών λέξεων " πάρτε την πίσω, πάρτε την πίσω " , όταν ένοιωσα ένα χέρι στό μέτωπό μου. Ακουσα μιά φωνή.
-- Μάμα, μάμα, τέλειωσε η εγχείρισή σου, τέλειωσε. Ηταν η κόρη μου, καί άρχισα νά συνέρχομαι. 
Γιατί δέν μ΄ αφήσατε, τούς έλεγα. 
Οι νοσοκόμες πέσαν επάνω μου, ζητούσαν νά μάθουν τί είχε συμβεί. Σέ όλη τήν διάρκεια τής εγχειρίσεως, μού έλεγαν, κάπου τρισήμιση ώρες,  σέ ακούγαμε πού συνομιλούσες. Μέ ποιούς μιλούσες καί κουνούσες τά χέρια σου; Πές μας τί συνέβη; 
Μαζεύτηκαν  50  περίπου νοσοκόμες, όλο σχεδόν τό προσωπικό, καί ζητούσαν επίμονα νά τούς ειπώ. Τί έβλεπα, αυτές τίς ώρες στό χειρουργείο; 
Αν καί τά θυμάμαι όλα έντονα, ζήτησα στυλό καί χαρτί γιά νά μή τά ξεχάσω. Ηλθε ένας θεολόγος καί μού πήρε συνέντευξη. 
Σέ συζήτηση πού είχα μέ πνευματικούς ανθρώπους, μού είπαν ότι όλα αυτά, συμβαίνουν στίς ψυχές μετά θάνατο. Εκεί θά υπάρξει Κρίση. Γιά λόγους πού δέν γνωρίζουμε, μού είπαν, οι άγγελοι πού διακονούσαν σάν συνοδοί τήν ψυχή σου, πήραν τήν τελευταία στιγμή, εντολή από τόν Θεό νά μέ γυρίσουν στόν κόσμο, νά διορθωθώ καί νά μετανοήσω...
-- " Πάρτε την πίσω...."
Ο πνευματικός μου, μού είπε.
Σύμφωνα μέ τήν Παράδοση τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, υπάρχουν  9  τελώνια , σταθμοί ελέγχου τών ψυχών πού πεθαίνουν. Πέρασες τά πέντε, μέ τά τελευταία τρία ανυπόγραφα. 
Ο έλεγχος στόν έκτο σταθμό υπήρξε απορριπτικός γιά τήν ψυχή σου. Είχες νά περάσεις καί τά υπόλοιπα. Είχες τά κατάλληλα έργα γιά νά περάσεις; 

Αγαπάτε αλλήλους


ΑΓΑΠΑΤΕ   ΑΛΛΗΛΟΥΣ ...

-- Κάνεις βοήθειες ; ( ελεημοσύνες )
-- Είμαι φτωχιά, αλλά ότι μπορώ κάνω...
-- Επισκέπτεσαι ανάπηρους, φτωχούς, αρρώστους; 
-- Κάνω καί τήν νοσοκόμα, καί μού αρέσει νά περιποιούμαι αρρώστους,   γι΄αυτό πάω...
Υπόγραψε κι΄αυτή τήν απόδειξι καί τήν έδωσε στούς συνοδούς μου. Πήγαμε στό τέταρτο γραφείο. Μέ ρωτάνε εκεί,
-- Μήπως είσαι "αρπαώνης " ( Κυπριακή διάλεκτος, "γραπώνεις, αρπάζεις" ).
     Αυτή  τήν λέξι όμως, προσωπικά, δέν τήν είχα ακούσει ποτέ μου. Τού λέω, 
 --Τί σημαίνει αυτό κύριε; Δέν τήν ξέρω αυτή τήν λέξη...
-- " Αρπαώνεις, αρπαώνεις ; " μού λέει.
-- Δηλαδή άν αρπάζω, άν κλέβω , θέλεις νά πείς;
-- Ναί.
-- Αμα είναι καί πεινάω, τού λέω, τά παίρνω. Αμα είναι, καί κάτι πού δέν τό έχω, αλλά τό βρίσκω διπλό, ( στήν δουλειά μου ή καί αλλού ), κι΄ αυτό τό παίρνω...
Μού τράβηξε μία γραμμή πάνω στό χαρτί, σάν κάτι νά σημείωσε, δέν τό υπόγραψε,  (όπως υπόγραφαν οι  άλλοι νωρίτερα ), έκοψε τό χαρτί καί τό έδωσε. Μπήκαμε στό πέμπτο γραφείο. Ερώτηση,
-- Κατακρίνεις τόν αδελφό μου; 
   Τού λέω,
-- Μέ συγχωρείτε κύριε, δέν ξέρω τόν αδελφό σας.
   Θύμωσε, καί μού ξαναείπε,
-- Τόν αδελφό σου, τόν συνάνθρωπό σου, τόν κατακρίνεις; Τού λέω,
-- Ναί, κύριε, τόν κατακρίνω.
-- Γιατί τόν κατακρίνεις;
-- Γιατί, δέν μού αρέσουν οι πράξεις του...
-- Τίς δικές σου πράξεις,  τίς κατακρίνεις;
-- Κύριε, νά σάς εξηγήσω...
-- Οχι, μού λέει, πές μου γιατί κατακρίνεις; 
-- Κατακρίνω, τού λέω, προσπαθώντας νά δικαιολογηθώ ...
-- Μέ τόν συνάδελφό σου πώς είσαι;
-- Οχι καί καλά. Εκεί πού δουλεύω υπάρχουν παρεξηγήσεις καί φασαρίες.   Ομως εξομολογούμαι τακτικά καί τά λέω στόν πνευματικό μου...
Κοίταξε τό χαρτί, σημείωσε κάτι, καί δέν υπόγραψε τήν απόδειξη, (όπως δέν είχε υπογράψει κι΄ο άλλος στό προηγούμενο γραφείο ). Παρ΄ όλο πού είπα ότι τά εξομολογούμαι τακτικά σέ ιερέα,  (αλλά τά ξανακάνω πάλι ...)
Τό " αρπαώνης-κλέβεις" , καί τίς κατακρίσεις,  δέν τίς υπέγραφε...                                                                                 
Βγήκαμε έξω καί βαδίζοντας γιά τό επόμενο, έκτο γραφείο, η μουσική καί τά λόγια πού συνεχώς άκουγα πρίν, ότι " η εγχείριση θά γίνει, η εγχείριση θά γίνει"  τώρα άλλαξαν. Τώρα άκουγα, σέ γρήγορο πλέον ρυθμό " η εγχείριση τελείωσε, η εγχείριση τελείωσε ...". 

Κι΄ όμως, θά υπάρξει έλεγχος..



Οπως βρισκόμουν ξύπνια, ξαπλωμένη στό κρεββάτι, βλέπω μπροστά μου δυό άγνωστα πρόσωπα, όχι γιατρούς. Μού λένε,
-- Πάμε..                                                                   
-- Πού θά πάμε, τούς λέω, θά γίνει εγχείρηση τώρα.
-- Πάμε, θά γίνει καί η εγχείριση... 
Τήν ώρα όμως πού μού έλεγαν αυτά,  ξεκίνησε από τό στόμα τους κάτι σάν μουσική, μέ λέξεις συνεχώς επαναλαμβανόμενες " η εγχείριση θά γίνει, η εγχείριση θά γίνει ..."
Ητανε λέξεις ανακατεμένες μέ μουσική έτσι καθώς  περπατούσαμε στόν διάδρομο. Φθάσαμε κάπου, καί ανεβαίνοντας τρία σκαλιά, τά μέτρησα, άνοιξε μία πόρτα καί μπήκαμε σέ ένα γραφείο. Ηταν καθισμένος εκεί ένας άνθρωπος. 
Δέν μπορούσα νά διακρίνω τό πρόσωπό του, έβλεπα όμως τό σώμα  καί τά χέρια του πάνω στό γραφείο. Δίπλα του υπήρχε ένα πακέτο, σάν μπλόκ  λογιστικών αποδείξεων. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο, μεγέθους Ευαγγελίου τό οποίο καί συμβουλεύτηκε, πρίν μέ ρωτήση,
-- Είσαι παντρεμένη; 
-- Ναί. 
-- Εχεις παιδιά;
-- Ναί. 
-- Πόσα παιδιά έχεις;
-- Τρία.
-- Ήσουν πιστή στό στεφάνι σου; 
-- Μάλιστα !  
-- Γιατί  3  παιδιά; Τού λέω πάλι κλαίγοντας,
-- Τρία.
-- Θέλω νά μού εξηγήσεις, μού λέει, γιατί μόνο τρία παιδιά; Είχες κάνει εκτρώσεις;
-- Οχι. Εκανα μία, αλλά δέν γνώριζα ότι ήταν αμαρτία. Τό εξομολογήθηκα όμως σέ ιερέα...
Μόλις είπα, ότι τό εξομολογήθηκα σέ ιερέα, υπέγραψε βιαστικά τό δελτίο αποδείξεων, έκοψε τό χαρτί καί τό έδωσε στόν δεξιό συνοδό μου.
-- Πάμε, μού λένε οι συνοδοί μου. 
( Εν τώ μεταξύ, η μουσική καί οι λέξεις " η εγχείριση θά γίνει " ακούγονταν συνεχώς ). Μπήκαμε σέ δεύτερο γραφείο. Μέ ρωτούν πάλι.
-- Εκκλησιάζεσαι; 
-- Μάλιστα.
-- Εξομολογείσαι; 
-- Ναί.
-- Κοινωνάς; 
--Μάλιστα.
-- Νηστεύεις; Λέω πάλι, 
-- Μάλιστα.
Υπέγραψε καί αυτός στίς αποδείξεις πού είχε μπροστά του, έκοψε τό χαρτί καί τό έδωσε στόν δεξιό συνοδό μου. Ξεκινήσαμε τώρα γιά τό τρίτο γραφείο. Εκεί, είδα διαφορετικά φώτα, άλλες διακοσμήσεις... 
Αρχισα νά σκέπτομαι μήπως έγινε η εγχείριση καί έχω πεθάνει καί βρίσκομαι στήν άλλη ζωή, γιατί έβλεπα άλλα πράγματα, άλλο κόσμο, έξω από τήν ζωή πού καθημερινά βλέπουμε. Προσπαθούσα νά καταλάβω άν ήμουνα σέ μέρος πού ήταν μέ τόν Θεό,  ή μέ πήγαιναν γιά τήν Κόλαση.
Σηκώθηκε ξαφνικά ένας δυνατός αέρας, σάν σίφουνας, καί πρόσεξα ανάμεσα στά ανακατωμένα φύλλα τών δένδρων, πολύχρωμα μικρά σταυρουδάκια νά στριφογυρίζουν στόν αέρα. Η θέα τών Σταυρών μέ καθησύχασε. Μπήκαμε στό τρίτο γραφείο. Μέ ρωτούν πάλι,

Χειρουργείο θανάτου.


ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ  ΘΑΝΑΤΟΥ ....


Θά παραθέσουμε τώρα μία απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη, όπως τήν βρήκαμε σέ ένα ηχητικό ντοκουμέντο, κασέτα  θαυμάτων, τής Παναγίας τής Μαλεβή, μιάς εικόνας μέ έναν παράξενο τρόπο συμπεριφοράς, γιά τήν οποία λεπτομερώς αναφέρουμε , στήν στήλη   "Tώ καιρώ ετούτω "  
Είναι μία μαρτυρία, ότι ένας άλλος κόσμος μάς περιμένει, μέσα από μία διαδικασία,  ελέγχου καί Κρίσεως...
Μιλάει η ασθενής. 
"Ημουν πολύ καλά όταν μού παρουσιάσθηκε μία μικρή αιμορραγία. Μέ πίεσαν καί πήγα στόν γιατρό, τό είχα σάν αστείο εγώ, βρέθηκε όμως πράγματι ένα μικρό ινομύωμα. Ομως μετά,  μού είπε ο γιατρός, ότι τό αίμα δέν είναι από τό ινομύωμα, αλλά προέρχεται από πολύποδα. Θά κάνεις μία απόξεση καί θά γίνεις καλά, μέ καθησύχασε ...
Εκανα πράγματι τήν απόξεση κάναμε καί κάποιες άλλες αναλύσεις, βρέθηκαν σχετικά καλές, καί καταλήξαμε μέ τόν γιατρό, ότι άν ήθελα, μπορούσα καί νά μή  κάνω τήν εγχείρηση.
Ομως, ένα βράδυ είδα στόν ύπνο μου ότι μέ είχαν στό χειρουργείο. Αυτό μέ έβαλε σέ σκέψεις, μήπως ήταν κάποια προειδοποίηση. Δούλευα τότε σέ μιά κλινική καί συζητώντας μέ μία συνάδελφο, μού είπε νά πάω νά εγχειρισθώ. 
Παρακαλούσα τήν Παναγία μία βδομάδα  νωρίτερα νά μέ βοηθήσει, καί νά μού δείξει άν πρέπει νά εγχειρισθώ ή όχι. Δυσκολεύθηκα αρκετά στήν προετοιμασία ναρκώσεως, τόσο, πού απορούσαν καί οι γιατροί βλέποντάς με άγρυπνη.


kivotoshelp.gr

Εικόνες Κολάσεως...


 Σέ όλες σχεδόν τίς παραδόσεις τών αρχαίων λαών,  από τά πολύ παλαιά χρόνια, υπήρχε η αντίληψη τού άλλου κόσμου καί τής άλλης ζωής.                     
Ομως, ο ερχομός τού Χριστού στήν γή, καί η ενημέρωση τών ανθρώπων  γιά τόν "άλλο  κόσμο" μέ κάθε λεπτομέρεια, αύξησε αυτόν τόν προβληματισμό  καί τήν προετοιμασία... 
Ο Χριστός, στήν παραβολή τού πλουσίου καί  τού φτωχού υπηρέτη του,  πού συμβολικά ονομαζόταν Λάζαρος , σκιαγράφησε τά συμβαίνοντα  "μετά θάνατον " , καί προειδοποίησε τό τί περιμένει τούς ανθρώπους εκείνους πού θά αδιαφορήσουν γιά τόν κίνδυνο.
Μίλησε ακόμη γιά αποπομπή τών ανθρώπων αυτών στήν φωτιά τήν αιώνια, λέγοντας τά χαρακτηριστικά εκείνα λόγια, 
" ... πορεύεσθε απ΄ εμού, οι κατηραμένοι είς τό πύρ τό αιώνιον τό ητοιμασμένον τώ διαβόλω καί τοίς αγγέλοις αυτού ..., 
καί αλλού, μιλώντας γιά τήν μεγάλη Κρίση, στήν Β΄ παρουσία, προειδοποίησε,
 " καί απελεύσονται ούτοι ( οι αμαρτωλοί ) , είς Κόλασιν αιώνιον ... " (Ματθ.ΚΕ¨41-46). 
Ανέφερε ακόμη, τό σκότος τό "εξώτερον" υπονοώντας ότι υπάρχει  καί σκότος "εσώτερον" , πιό βαθύ δηλαδή καί πιό αποτρόπαιο, καί κατέληξε λέγοντας, 
" Εκεί έσται, ο τριγμός καί ο βρυγμός τών οδόντων... ( Ματθ. ΚΒ΄30 )
Στήν Αποκάλυψη μιλάει ακόμη γιά " λίμνη καιομένη πυρί καί θείω..." καθώς επίσης ότι " ο καπνός τού βασανισμού αυτών, είς αιώνας αιώνων αναβαίνει, καί ούκ έχουσιν ανάπαυσιν ( οι τιμωρούμενες ψυχές ) ημέρας καί νυκτός ...) Αποκάλ. ΙΔ΄11
Δέν μίλησε βέβαια γιά καζάνια πού βράζουν καί γιά πηρούνια τεράστια, πού θά τρυπούν τούς ανθρώπους, όπως πολλοί αναφέρουν κοροϊδεύοντας. Εδωσε όμως εικόνες υλικές καί κατανοητές από τόν κόσμο πού ζούμε, γιά νά μπορέσουμε κάπως νά καταλάβουμε τήν φρίκη τήν αιώνιο στούς τόπους εκείνους...
Μίλησε, σάν έναν δάσκαλο ορεινού χωριού κάποτε, πού απευθυνόμενος στούς μαθητές του, πού ποτέ τους δέν είχαν δεί τήν θάλασσα, τούς είχε ειπεί. 
-- Η θάλασσα παιδιά, είναι σάν μιά μεγάλη στέρνα. Σάν κι΄αυτή πού ποτίζετε τά πρόβατα, αλλά ασύγκριτα μεγαλύτερη. Φανταστείτε ένα κάμπο, γεμάτο νερό...
-- Καί τό πλοίο κύριε, πώς είναι τό πλοίο;
-- Τό πλοίο παιδιά, είναι σάν μία μεγάλη σκάφη πού πλέει μέσα στήν στέρνα...
Αλλά όποια ασύγκριτη διαφορά υπάρχει μεταξύ στέρνας καί θάλασσας, σκάφης καί τάνκερ, τόση ακριβώς καί περισσότερη είναι η διαφορά γεγονότων καί  καταστάσεων πού θά κληθούμε κάποτε νά αντιμετωπίσουμε ...

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Η ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ


Η ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΑΘΗΝΑ 1997

         Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν συνιστούν τον κατά μέτωπο αγώναεναντίον των πονηρών λογισμών. Ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέ­γει πως όποιος προσπαθεί να παλαίψει εναντίον του δαίμονος της βλα­σφημίας μ' αυτό τον τρόπο μοιάζει μ' εκείνον που επιχειρεί να συλλά­βει την αστραπή με τα χέρια του. Διότι, λέγει, πως είναι δυνατόν να συλλάβει ή να αντειπεί ή να παλέψει κανείς εναντίον εκείνου που έρχε­ται στην καρδιά ξαφνικά σαν άνεμος, που είναι τα λόγια του γρηγορό­τερα από την ριπή του οφθαλμού και που αμέσως γίνεται άφαντος;. Εκείνο που αρμόζει στο λογισμό που έρχεται από έξω από τον άνθρω­πο, είναι η περιφρόνηση, όχι η κατά μέτωπο αντιπαράθεση. Γι' αυτό και ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος συνεχίζει:

ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ


Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
(σελ 259, αποσπάσματα)


Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.

Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».

Όχι διαζύγια, όχι πορνεία αλλά σεβασμό στον Θεό


Όχι διαζύγια, όχι πορνεία αλλά σεβασμό στον Θεό
Ο Θεός ευλόγησε το γάμο και δεν πρέπει να τον χαλάτε, γιατί έτσι χάνεται η ηθική σας

Η σταδιακή απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου από το Θεό της Ορθοδοξίας, το Θεό της ανιδιοτελούς και μη περιγραφόμενης με λόγια απέραντης αγάπης έχει προκαλέσει πολλά δεινά. Οι επιπτώσεις αυτής της τραγικής για την όλη πορεία της ανθρωπότητας διαπίστωσης φάνηκαν κυρίως στις παντός τύπου ανθρώπινες σχέσεις. Κλυδωνίστηκαν, δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι συζυγικές σχέσεις, οι σχέσεις γονέων και παιδιών, δασκάλων και μαθητών κ.ο.κ.
Είναι αλήθεια ότι οι παντός τύπου απολαύσεις έκαναν τους ανθρώπους εγωιστές, περήφανους και σκληρόκαρδους. Άμεσο αποτέλεσμα ήταν μεταξύ των άλλων η πατροπαράδοτη ευλογημένη από τον Παντοκράτορα οικογένεια να υποστεί τεράστια πλήγματα. Η ροπή στην σαρκική απόλαυση, όπως λ.χ. στην πορνεία παραμέρισε το άγγιγμα των ψυχών του αντρόγυνου με το τριαδικό θείο μεγαλείο. Η αγάπη νοθεύτηκε, αλλοιώθηκε από το πάθος των εφήμερων απολαύσεων, παρερμηνεύθηκε και ενοχοποιήθηκε. Γιατί αγάπη χωρίς προσανατολισμό στον τριαδικό κρίκο της σωτηρίας, τον Ιησού Χριστό μας, ότι και να υποστηρίζουν κάποιοι, δεν υφίσταται. 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

<< Αποφθέγματα >>